ഈണം

നിന്റെ പ്രണയത്തിനായൊരു പൂവും ഞാനിറൂത്തതെയില്ലിതുവരെ...
നിന്റെ അകലങ്ങളിലെന്‍ മിഴിപ്പൂ കൊഴിഞ്ഞതെയില്ല ...
ചുവന്ന നക്ഷത്രപൂക്കളില്‍ നിന്നൊരു സ്വപ്നവും കടം കൊണ്ടതെയില ..
നിറമില്ലാതെ പോയ ഭൂമിയുടെ അറ്റങ്ങളിലേക്ക്
അതിരുകളില്ലാതെ മനസ്സിനെ മേയിച്ചുമില്ല ...
പതിയെ മധുരമൂരുന്നൊരു വാക്കിന്റെ പിന്നിലെ
മകര സന്ധ്യയെ പുല്കിയതുമില്ല ...
ഇന്നലെ നിലാവ് പെയ്തു തോരും വഴികളില്‍
ഒരു പട്ടോര്‍മ്മയുടെ ഓളം പോലെ ..
ശ്രുതിയൂട്ടിയോരെന്‍ ഈണം നീ മൂളും വരെ...
ആ മിഴികളുടെ നീല കയങ്ങളിലേക്ക് ഞാന്‍ ഊളിയിട്ടതെയില്ല...

ഇന്നലെ

ഉഷ്ണിച്ചു പൊടിഞ്ഞു വീഴുമ്പോള്‍
നനഞ്ഞ ചുവരുകളുള്ള നിന്റെ മുറികളിലേക്ക്
കാറ്റ് കടന്നു വരുന്നതും
മേലെ പ്രണയത്തിന്റെ തുള്ളികള്‍ ഇറ്റു വീഴുന്നതും ഞാനറിയുന്നു ..

കൊച്ചിയിലേക്ക് ...

പ്രണയത്തിന്റെ ഒരു സൂചി
വല്ലാതെ മുറിവേല്‍പ്പിക്കുന്നു ...
ഇനിയും വരച്ചു തീര്‍ന്നിട്ടില്ലാത്ത അപൂര്‍ണ രൂപങ്ങള്‍ എനിക്കപരിചിതനായ നിന്നെ ഹൃദയം കൊണ്ട് വെളുത്ത കാന്‍വാസിലേക്ക് കോറിയിടുന്നു..
നിന്നെ എനിക്കറിയില്ല ...
ഈ തണുത്ത മൌനവും നീളന്‍ രോമാക്കുപ്പായങ്ങളും നിന്റെതല്ല ...
ഹൃദയത്തോട് ചെര്‍ന്നുറങ്ങിയ എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ മിടിപ്പ് ...
ഒരു ശരത്കാല സന്ധ്യയില്‍ മടിയില്‍ തല വെച്ച് മിഴികള്‍ നിറയെ സ്വപ്നം കണ്ട നീയല്ല ഇത് ....
തിരിച്ചു വരണമെന്നുണ്ട് ...
നടന്നു തീര്‍ന്നിട്ടില്ലാത്ത ഇടവഴികളിലൂടെ ഒരിക്കല്‍ക്കൂടി ..ഒരുമിച്ചു ...
പതിവ് പോലെ പൊട്ടിച്ചിരിക്ക് വഴി മാറിയ ..കുഞ്ഞു സ്വകാര്യങ്ങളിലേക്ക് ...